எந்த ஒளடதம் 
கொண்டு 
மறைக்க 
முயன்றாலும் 
சில சொல் 
வீச்சுக்களால் 
இதயத்தில் 
ஏற்படுத்தப்படும் 
ரணங்களின் 
தடங்களை 
மறைக்க 
முடியவில்லையே!

வாழ்க்கை எனும்
களத்தின்
வேள்விக்குள்ளே
சிக்குண்டு
சிதறிப்போன
என் இதயமும்
இமைக்க மறுக்கும்
என் விழிகளும்
இன்றும்
சரணடையத்
துடிக்குது உன்
நிழலில் மட்டும் ....

என் உயிர்த் 
தோழி நீதான்
உனக்குள்
 நானும்
 ஓவ்வொரு
காலைப் பொழுதும்
சங்கமித்து
 பெற்றிட்ட
அழியாச் 
செல்வமாம்
கல்வியதும் 
ஆசான்களின்
ஒப்பற்ற 
அன்பும் இன்றும்
என் பசுமையான
நினைவலைகளில் ....
என்றும் மாறாத
இனிமையான 
பொழுதுகள்..
உன்னை நேசிக்கும்
அதே நொடி 
வெறுக்கிறேன்
அந்த இறுதி 
பரீட்சைதனை
உன்னை விட்டும் 
என்னைத்
தூரமாக்கியதால் ...!

சந்தேகம் இருக்குமிடத்தில் சந்தோசம் நிலைக்காது ..

என் வாழ்க்கைப் 

புத்தகத்தின்  கடைசி 

அத்தியாயமிது இருண்ட காட்டின் 

முற் புதருக்குள்ளே 

சிக்கிட்ட 

முயல் போல 

வாழ்வுக்கும் 

மரணத்துக்கும் 

இடை நடுவே 

போராட்டம்....

சந்தேகம் 

நர்த்தனமாடி     

குற்றமறியா 

நெஞ்சமதை 

அம்பென பாய்ந்து 

ரணமாக்க ...

போராடிப் 

பயனில்லை என 

கண்ணீர் வற்றிப் 

போன பின்னும் 
 உயிரிருந்தும் 
நடைப்பிணமானேன் 
ஆகையால் இன்று 
வடிக்கிறேன் என் 
இறுதிக் கவியதை !

கத்தியின்றி
ரத்தமின்றி
மயக்க
ஊசியின்றி
இதயங்கள்
இடமாற்றம்
செய்யப்படும்
சத்திர
சிகிச்சைதான்
காதல்..
வலிக்காமல்
இடம் மாறும்
இதயங்கள்
வலிக்க வலிக்க
பிடுங்கி
எடுக்கப்படுவதும்
காதல்தான் .....

நிச்சயமாக
இவ் உலகிலேயே
பலம் வாய்ந்தது
என் இதயம் தான்
இடியென விழும்
உன்
வாத்தைகளைக்
கேட்டும்
உறுதியாய்
இருக்கிறதே!

உன் பார்வை
உன் வார்த்தை
உன் செயல்கள்
எதிலுமில்லை
என் மீதான
நம்பிக்கை ..
உன்னிதயத்தின்
ஓர் ஓரத்தில் மட்டும்
சந்தேகமிருந்தால்
அது யதார்த்தம் ...
ஆனாலும் அது
உன் இதயம்
முழுவதும்
பரவி விட்டதே
புற்றுநோய் போல ......

உன்னை விட 
பத்திரமாய் 
என்னைப் 
பாதுகாப்பவர் 
யாருமில்லையம்மா 
சுயநலம் மட்டுமே 
வளர்ந்து 
கானகமாய் 
மாறியிருக்கும் 
இப் பாரினிலே

என்னதான் 
தாய் 
கண்ணீர் 
விட்டுக் 
கதறியழுதாலும் 
கலங்காது 
சேய் மனது ...
ஆனாலும் 
என்ன விந்தை 
சிறு கீறல் தன் 
சேய் மீது 
பட்டாலும் 
துடி துடித்துப் 
போகுதே 
அன்னை 
நெஞ்சம் ....

கூந்தல் விரித்து 
இதழ்களுக்கு 
சாயம் பூசி 
அரிதாரமிட்டு 
கண் மை தீட்டிய 
பெண்ணே !

உன்னை 
நிகாபுக்குள் 
மறைத்துப் பார் 
அகிலம் போற்றும் 
சுவர்க்கமே 
உன்னை 
வரவேற்கும் ....

வாழ்க்கை எனும் 
சிறைதனிலே 
பெண் என்பவள் 
விடுதலையே இல்லா 
ஆயுள் கைதிதான் 
அதில் 
தண்டனையும் 
அனுபவம்தான் 
பாடமும் 
அனுபவம்தான் 
தண்டிப்பவர்கள்தான் 
வேறு வேறு !

கவிதை சிலருக்கு 
புகழ் சேர்க்கிறது 
சிலர் 
காதலை சொல்ல 
கவிதை தூதாகிறது 
எனக்கோ இது 
வரப்பிரசாதம் .....
ஏனெனில் 
தோழியாய் 
தாயாய் 
தந்தையாய் 
என் 
துயரங்களுக்கு 
ஆறுதலாய்  என் 
சிறு வயது முதல் 
இன்றும்  விலகாமல் 
கூடவே 
இருக்கின்றதே ....

என்னைப் 
புரிந்துகொள்ள 
இதுவரை யாரும் 
அவதரிக்கவில்லை 
இவ் வையகத்திலே 
இனி அவதரித்ததும் 
பயனில்லை 
இவள் வாழ்விலே...
எல்லாமே இழந்த பின் 
வாழ்வும் எதற்கு 
இம் மண்ணிலே?
என் 
வேண்டுதலெல்லாம் 
இனி 
மரணமொன்றுதான்...
மரணமே 
வந்தென்னைத் 
தழுவிக்கொள் ...

அழுகின்ற 
மனதும் 
சிரிக்கின்ற 
இதழ்களும் 
எனக்கு மட்டும் 
வரமா சாபாமா 
புரியவில்லையே !

சில 
வேதனைகளை
புன்னகைத் 
திரையிட்டு
மறைத்தாலும் ... 
என்
விழிகள் மட்டும்
காட்டிக் 
கொடுக்கிறதே!.

எனக்கென 
யாருமில்லை
என் வலிகளைச் 
சொல்ல,
ஆகையால்,
அழுகின்றேன்
நானும் மழையில்,
ஏனெனில்,
அப்போதுதான்
என் கண்ணீரை
யாரும் காண 
முடியாது

உன் மீது
நான் கொண்ட
நேசமத்தில்
என்னதான்
உண்மையாய்
தூய்மையாய்
இருந்தாலும்
இன்னும் நீ
என்னை
நம்பவில்லை என
உன் விழிகள்
அப்படியே படம்
போட்டுக்
காட்டுவதை
நான் மட்டுமே
அறிவேன்...

உன் நாவில் என்ன
ஈயத்தையா காய்த்து
வைத்திருக்கிறாய்......
உன் சுடும்
வார்த்தைகள் கேட்டு
என் இதயமே
கருகி பொசிந்து
உருகிப் போனதே......

உன் மடிதனிலே
தலை சாய்த்து
உன் விரல்கள்
என் சிரசை நீவ
துயரங்கள் மறந்து
சந்தோசமாய்
நிம்மதியாய்
உறங்க வேண்டும்
அம்மா உன்
மடி கொடு சிறு
நாளிகையேனும்
துயில்கிறேன்
நிம்மதியாய் சிறு
குழந்தை போல.....

முகம் தெரியாத
தேவதை உன்னை
முழு நாளிகையும்
எண்ணியதாலோ
என்னவோ
நானும்
தொலைத்தேன்
என் முகவரியை ,,,,,,
உன் முகம்
காட்டு பெண்ணே
விழி பார்த்தே
வழி
தேடிக் கொள்கிறேன்

சிறு குறைகள் இருந்தும்
சந்தோசித்திருந்தேன்
தாய் வீட்டில்... பின்
கரம் பற்றியவரை
எண்ணி மகிழ்ந்தேன்...
ஆயினும் சொல்லொனா
அல்லல்கள் கண்டேன்
புகுந்த இல்லமதில்...
யாவும் விதியென்று
எண்ணி உள்ளே
அழுது வெளியே
சிரிக்கக் கற்றேன்
சந்தேகத்தின்
பிடிதனிலே
விடுதலையின்றி
சிறைப்பட்டேன் ...
சிறு இதயமதை
சிதறடிக்கும்
வார்த்தைகள் கேட்டு
மனம் வெதும்பினேன் ...
சுதந்திரமடைந்த
நாட்டில் இன்னும்
நான் சிறகு
உடைக்கப்பட்ட
கிளி தான் ....நிதமும்
தவிக்கிறேன்
பொருமையுடனே
சிரிக்கவும் முடியாமல்
அழவும் முடியாமல்
காலன் என்னை
அழைக்கும் வரை....

சில வலிகள் ....
சில தேவைகள்....
நாமாக சொல்லி
தெரிவதை விட
நமக்கானவர்கள்
தாமாக புரிந்து
நடக்கும்போது
நம்மை விட
அதிஷ்டசாலிகள்
வையகத்திலில்லை
ஆனாலும் நான்
அதிஷ்டசாலி
இல்லை ....

அன்பின்
விளை நிலமாய்
பாசத்தின்
உறைவிடமாய்
பராமரிப்பதிலும்
பாதுகாப்பதிலும்
கடவுளாய்
தானீன்ற
செல்வதத்துக்காய்
தன் இடுக்கண்
மறந்து
பாலூட்டி சீராட்டிய
சுமைதாங்கியே
என்னுயிரே...
உன் தள்ளாத
வயதிலும்
பிள்ளைக்காய்
உருகும் உன்
அன்பெங்கே
உன் திரு மகள்
அன்பெங்கே...
ஈடேதும்
இல்லையம்மா
உன் அன்புக்கு
இணையாக

ஈன்ற பிள்ளை 
இறக்கும் வரை 
இன்பமாய் 
காத்திடுவான் 
இரக்கமாய் 
இல்லையென்றாலும் 
இல்லத்திலேனும் 
இடம் தருவான் 
என்றெண்ணி 
பாசத்தை மட்டுமே 
பொழிந்து 
வளர்த்தாயே 
இன்று உன்னையே 
இரக்க 
வைத்துவிட்டானோ 
உன் பிள்ளை ????

சிங்கள மொழியில் சில வரிகள்