இரவின் இருளில் 
கொட்டும் பனியில் 
நட்சத்திர ஊர்வலம் 
பார்வையாளர்களாய் 
நீயும் நானும்

உடன் பிறப்பென்று 
உளமாற மகிழ்ந்திருந்தேன் 
உள்ளம் வலிக்க சொல் 
உளி கொண்டு நீயும் 
உயிரில் செதுக்கி 
உறவு துண்டித்தாய் 
உயிருள்ளவரை இனி 
உன் சகவாசம் 
வேண்டாமென 
ஊமையாகிட
எண்ணினேன் 
உறவுகளை துண்டித்து 
வாழ்ந்தால் நான் 
உண்மை முஸ்லிமல்லவே ....
உனக்காக அல்ல என் 
உன்னத மார்க்கத்துக்காக 
உறவானேன் மீண்டும் 
உன்னுடன் என் 
உடன் பிறப்பே !

ஆரவாரமின்றி குமுறும்
என்னிதயத் தீப்பிழம்பு
வெடிக்கத் 
துவங்குகையில்
அன்பானவர்களைக் கூட
வார்த்தைத் 
தணலில் தள்ளி
எரித்து விடுகிறேன்
பின் வருந்துகிறேன்
வருந்திப் பயனில்லை
என்று தெரிந்தும்...

என்னை நேசிக்கும்
என்னிடம்
அன்பு வைக்கும்
யாவரிடமும்
சண்டையிட்டே
பிரிந்துவிடுகிறேன் ...
மனதில்
அன்பில்லாமலல்ல ...
என்னை
நேசிப்பவர் யாரும்
நிலையாய்
நிரந்தரமாய்
இருந்ததில்லை
இதுவரை
பழகிப் பிரியும் முன்னே
விலகிக் கொள்கிறேன்
பழகிய பின் விலகலை
தாங்கிடும்
சக்தியற்றவளாய்

கொடிய வெயிலில் 
கடும் மழையிலே 
காடு மலைகளிலே 
கொழுந்து பறித்தே 
கைகள் காய்ச்சிப்போக 
கால்(அரை) வயிறுமாய் 
பட்டிணி கிடந்தே 
கஷ்ட்டங்கள் தாங்கி 
வளர்த்தாயம்மா..
கல்வியிலே நீ 
கொடிகட்டிப் பறந்திடு 
கடவுளென்றும் 
கண்மணியுனக்கு 
கருணை காட்டுவார் 
கல்வியை நன்றாய் 
கற்றிடு என 
கனிவாயுரைத்தெனை 
கன்னியமாய் வளர்த்திட 
என் அன்னையவள்க்கு 
ஈடாகுமா அவனியின் 
எந்த உறவும்.. உன்னாசை 
காப்பேனம்மா 
கவலை வேண்டாம் 
கலங்காதே ....

 ஆரவாரமின்றி 
என் 
விழிகள் சிந்தும் 
கண்ணீர்... அது 
ஆறுதல் சொல்லி 
ஆற்ற முடியா 
ஆத்திரங்கள் ...
அவை 
ஆறவே வேண்டாம் 
ஏனெனில் ...
துன்பத்தில் 
இன்பம் கண்ட 
அனுபவசாலியாய் 
மாறிப்போனது 
என்னிதயம் .....

உண்ண முடியாமல்
உறங்க முடியாமல்
அவதியுற்றே
தொண்டைக்குள்
சென்றதெல்லாம்
வாந்தியாக்கி
என் உதைகளைக் கூட
வரமெனத் தாங்கி.. ஐயிரு
மாதங்கள் சுமையென்று
க்ஷணமும் எண்ணாது
துடியென துடித்து
உயிர் பணயம் வைத்து
ஈன்றாயம்மா...
உதிரத்தைப் பாலாய்
அன்பினைத் தேனாய்
அறிவை உணவாய்
ஊட்டி உன்
கண்ணுக்குள் வைத்தே
காத்தாயம்மா... கண்கள்
குளமாக இன்றும்
எண்ணி வியக்கிறேனம்மா
உன் அர்ப்பணிப்புக்களை...
ஈடேதுமில்லா உனக்கு
கைமாறென
என் செய்வேனோ ???

கஷ்ட்டங்கள் தாண்டி
வாராப் பாவையல்ல
நானும் கற்றுக்கொண்ட
பாடமெல்லாம்
மனக் கஷ்ட்டமத்தில்...
கண் மணியெனக்
கண்டெடுத்த முத்துக்களை
கண்ணுக்குள் வைத்தே
காத்திட்ட போதும்
அவள் கண்ணீர் துடைக்க
அன்னையின் கரங்கள்
மட்டும் நீள்கின்றன.
விவரிக்க வரிகளில்
விடை தெரியா
வினாவாய்
வாழ்க்கைப் பயணம்;;;;

பெற்றெடுத்த அன்னை 
என்னை விட்டும் 
பிரிந்த அந்தநாள் 
இன்றும் மறக்கவில்லை..
கை பிடித்தென்னை 
அழைத்துச் சென்று 
வகுப்பறைக்குள் விட்டு 
கண் கலங்க 
அம்மா திரும்பிட 
நானும் அம்மாவுடன் 
செல்ல அடம்பிடித்த 
அந்த நொடிகள்
இன்றும் என்னிதயத்துள் 
பசுமரத்தாணியாய்....
அன்று முழுவதும் 
வீடு செல்லவே
அழுதிட 
ஆறுதல் சொல்லி 
எண்சட்டத்தை 
கையில் தந்து நல்ல 
பிள்ளை நீ அழாமல் 
விளையாடம்மா என 
சமாதானப்படுத்திய 
அன்பு ஆசிரியை.. ம்ஹ்ம் ...
மறக்குமோ நெஞ்சம் 
மழலைப் பருவமதை...
இரண்டொரு தினங்களில் 
நல்ல பிள்ளையாய் 
பள்ளி சென்றே 
நலமாய்க் கற்று 
நல்லொழுக்கம் பேணி
உயர்தரமும் முடித்து 
வெளியேறி காலங்கள் 
கடந்த பின்னும் 
மீண்டும் பள்ளி செல்லும் 
அவா மட்டும் இன்னும் 
மாறாமல்.. 
கடந்துவிட்ட 
காலமெண்ணி இன்றும் 
விழியோரம் 
கண்ணீர்த் துளிகள் ...